Uit de menukaart voor juridische borging voor het vastleggen van ambitieuze gemeentelijke duurzaamheidseisen zijn er twee keuzemogelijkheden: privaatrechtelijk of publiekrechtelijk.

Privaatrechtelijk

Op Duurzaamgebouwd.nl staat bij de blog van Onno Dwars van 21 maart 2017:

“Op basis van goede bedoelingen tussen markt en overheid bouwen wij aan een duurzamer Nederland. Deze goede bedoelingen leggen we bindend vast in overeenkomsten, met de intentie deze afspraken daadwerkelijk na te komen.”

“Gelukkig kunnen we in de bouw- en vastgoedsector spreken van professionele partijen en afspraak = afspraak”.

Privaatrechtelijk dus ….

Maar er zit bij marktpartijen altijd wel een “rotte appel” tussen, die gaat procederen en uw ambitieuze gemeentelijke duurzaamheidseisen zijn nietig. Privaatrechtelijk zijn ambitieuze gemeentelijke duurzaamheidseisen daarom juridisch niet “waterdicht”.

Publiekrechtelijk

Als het niet privaatrechtelijk kan, dan moet het publiekrechtelijk in het bestemmingsplan. Maar in het bestemmingsplan mag een gemeente geen regels over energiezuinigheid opnemen, want het Bouwbesluit voorziet hier al in. Het bestemmingsplan biedt ook geen juridische borging van ambitieuze gemeentelijke duurzaamheidseisen.

Crisis- en herstelwet

Het blijkt, dat het huidige omgevingsrecht een belemmering is om in projecten, vergunningen en andere besluiten tot duurzame oplossingen en juridische “houdbare” vastlegging te komen. Daarom ligt de oplossing om met ambitieuze gemeentelijke duurzaamheidseisen -vooruitlopend op de Omgevingswet- de Crisis- en herstelwet in te zetten om af te wijken van de standaard duurzaamheidsnorm en dit juridisch “waterdicht” vast te leggen.

Conclusie

1. In het huidige omgevingsrecht zijn er geen privaatrechtelijk of publiekrechtelijk mogelijkheden om ambitieuze gemeentelijke duurzaamheidseisen te borgen.
2. Om als gemeente af te wijken van de standaard duurzaamheidsnorm en dit juridisch vast te leggen en te borgen is een tranche van het Besluit uitvoering Crisis- en herstelwet vereist.